PREMIERA: 25 maja 2024 roku
Czas trwania: 55 minut
Ograniczenia wiekowe: 16+
Bo my, przyduszeni pępowiną, co w chorobie skąpaliśmy swoje dzieciństwo, nie wierzymy absolutnie w nic. W nic. Ojcowie nam nie powiedzieli, jak się uśmiechać, bo ojców nie było. Matki nas trzymały za ręce i nie pozwalały odejść. Uciekliśmy i teraz chodzimy po zewnętrznej stronie gzymsu z uśmiechem na ustach i odbezpieczonym pistoletem.
W opowiadaniu Sylwii Chutnik, które jest osią spektaklu „Nie zapomnisz”, bohaterka zmaga się z
nadmiarem wspomnień, które przez nieustanne przywoływanie, nie pozwalają jej budować
przyszłości. Niezmiennie żyje przeszłością, w zamknięciu: „To muzeum nie ma drzwi. Można się tam
dostać, tylko jeśli się w nim mieszka.” To muzeum pełne jest pamiątek pokoleniowych dzisiejszych
czterdziestolatków. Widzimy jak „mała narracja” staje się opowieścią pokoleniową, wspólnym
doświadczeniem grupy. Pytanie „jak pamiętamy?” od lat jest tematem badań. Brytyjski socjolog,
Paul Connerton wskazuje trzy nośniki pamięci: czas, przestrzeń i ciało. Odtwarzamy przeszłość
posługując się retoryką kalendarzową, słowną oraz gestem. „Narzędzia” do przywoływania
wspomnień zdają się być tożsame dla ogółu społeczeństwa, choć nieraz nas zawodzą. Bohaterkę
monodramu pamięć nie tyle zawodzi, co niszczy, nie pozwala oddychać, więzi: „Jak dorosnę, to
wymyślę inny czas. Będzie ulepszoną formą tego, który sprawia, że chwilami staję na wysokim
murku i nie umiem z niego zejść.” /Sylwia Chutnik, „Muzeum pamięci”/
Karmimy się niebezpieczną nadzieją, że lepsza przyszłość czeka tuż za zakrętem, wystarczy po nią sięgnąć, wydać trochę pieniędzy, zapisać się na jogę, zacząć biegać, zainwestować w nowy outfit i całe to cierpienie zniknie niczym zaspokojone pragnienie. Tymczasem jesteśmy tchórzliwymi uciekinierami rzeczywistości, zamkniętymi w skorupkach. Wysuwamy łeb, by sprawdzić czy wyjebało już nas w kosmos, czy nadal możemy iść po bułki do biedy.
Monodram na podstawie opowiadania Sylwii Chutnik “Muzeum pamięci”, wybranych wierszy Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej oraz fragmentów tekstu Cecylii Walewskiej “Z dziejów krzywdy kobiet”.
Gdy pamięć o przeszłości, nie pozwala nam żyć.
OBSADA: Alicja Gotowała
reżyseria/dramaturgia: Monika Chuda
muzyka: Joanna Glensk
choreografia: Karolina Wensierska
zdjęcia/realizacja video: Tomasz Zajcher
realizacja światła/dźwięku: Karolina Wensierska / Tomasz Zajcher
kostiumy: Monika Chuda
identyfikacja graficzna: Sylwia Pietrowiak
scenografia: Monika Chuda, Tomasz Zajcher
produkcja:Teatr „U Przyjaciół”
RECENZJE:
Justyna Żarczyńska, Bridget Jones na smutno, IKS nr 7(393)/2024
Aleksandra Sierka, Moje sekretne muzeum, Dziennik Teatralny Poznań